تاریخ برگزاری ۲۴ تیر ۱۳۹۸

مدرس: محسن محمد

قصه منافقان و مسجد ضِرار ساختن ایشان

حکایت در اینکه نفس امّاره، کانون فتنه و نفاق است

2825) یک مثالِ دیگر اندر کژروی / شاید اَر از نقلِ قرآن بشنوی

2826) این چنین کژبازیی در جُفت و طاق / با نبی می‌باختند اهلِ نفاق

2827) کز برای عِزِ دینِ احمدی / مسجدی سازیم و، بود آن مُرتَدی

2828) این چنین کژ بازیی می‌باختند / مسجدی جُز مسجدِ او ساختند

2829) فرش و سقف و قُبّه‌اش آراسته / لیک تفریق جماعت خواسته

2830) نزدِ پیغمبر به لابه آمدند / همچو اُشتر پیشِ او زانو زدند

2831) کاِی رسولِ حق، برایِ مُحسنی / سویِ آن مسجد، قدم‌رنجه کُنی؟

2832) تا مبارک گردد از اَقدامِ تو / تا قیامت تازه باد اَیّامِ تو

2833) مسجدِ روزِ گِل است و روزِ ابر / مسجدِ روزِ ضروت، وقتِ فقر

2834) تا غریبی یابد آنجا خیر و جا / تا فراوان گردد این خدمت‌سرا

2835) تا شِعارِ دین شود بسیار و پُر / ز آنکه با یاران شود خوش، کارِ مُر

2836) ساعتی آن جایگه، تشریف دِه / تزکیۀ ما کُن، ز ما تعریف دِه

2837) مسجد و اصحابِ مسجد را نواز / تو مَهی، ما شب، دَمی با ما بساز

2838) تا شود شب از جمالت همچو روز / ای جمالت آفتابِ شب‌فروز

2839) ای دریغا، کآن سخن از دل بُدی / تا مُرادِ آن نفر حاصل شُدی

سخنان آراسته و خالی از صدق، همچون سبزه‌های روییده بر مزبله است

2840) لطف کآید بی‌دل و جان در زبان / همچو سبزه‌ی تُون بُوَد ای دوستان

2841) هم ز دُورش بنگر و اندر گُذر / خوردن و بُو را نشاید ای پسر

آراسته بودن ظاهر و پلید بودن باطن، همچون پل شکسته است

2842) سویِ لطفِ بی‌وفایان خود مرو / کآن پُلِ ویران بُوَد، نیکو شنو

2843) گر قَدَم را جاهلی بر وَی زند / بشکند پُل، و آن قَدَم را بشکند

شکوه و کبکه ظاهری به شکست انجامد

2844) هر کجا لشکر شکسته می‌شود / از دو سه سُستِ مُخَنّث می‌بُوَد

2845) در صف آید با سِلاح، او مَردوار / دل بر او بنهند کاینک یارِ غار

2846) رُو بگرداند چو بیند زخم‌ها / رفتنِ او بشکند پُشتِ تو را

2847) این دراز است و فراوان می‌شود / و آنچه مقصود است پنهان می‌شود

فریفتن منافقان، پیغمبر را صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّمَ تا به مسجد ضِرارش بَرَند

آراستگی ظاهر وپلیدی باطن

2850) بر رسول حق فسون‌ها خواندند / رَخشِ دَستان و حِیَل می‌راندند

2849) آن رسولِ مهربانِ رَحم‌کیش / جُز تبسّم، جُز بَلی نآورد پیش

2850) شُکرهایِ آن جماعت یاد کرد / در اجابت، قاصدان را شاد کرد

2851) می‌نمود آن مکرِ ایشان پیشِ او  / یَک به یک ز آن سان که اندر شیر، مُو

وقوف بر باطن و ستّاریت انسان کامل

2852) موی را نادیده می‌کرد آن لطیف / شیر را شاباش می‌گفت آن ظریف

2853) صد هزاران مویِ مکر و دَمدَمه / چشم خوابانید آن‌دَم، از همه

2854) راست می‌فرمود آن بحرِ کرَم / بر شما من از شما مُشفِق‌ترم

2855) من نشسته بر کنارِ آتشی / با فروغ و شعله‌ی بس ناخَوشی

2856) همچو پروانه شما آن سو دَوان / هر دو دستِ من شده پروانه‌ران