ای ملامت‌گر سلامت مر ترا……………………………………………ای سلامت‌جو توئی واهی العری

جان من کوره‌ست با آتش خوشست………………………………….کوره را این بس که خانه‌ی آتشست

همچو کوره عشق را سوزیدنیست…………………………………….هرکه او زین کور باشد کوره نیست

برگِ بی برگی ترا چون برگ شد………………………………………جان باقی یافتی و مرگ شد

چون ترا غم شادی افزودن گرفت……………………………………..روضه‌ی جانت گل و سوسن گرفت

آنچه خوفِ دیگران آن امنِ تُست……………………………………….بط قوی از بحر و مرغِ خانه سست

باز دیوانه شدم من ای طبیب…………………………………………..باز
سودایی شدم من ای حبیب

حلقه‌های سلسله‌ی تو ذوفنون……………………………………………هر یکی حلقه دهد دیگر جنون

داد ِهر حلقه، فنونی دیگرست………………………………………….پس
مرا هر دم، جنونی دیگرست

پس فنون باشد جنون این شد مثل……………………………………..خاصه
در زنجیر این میرِ اجل

آنچنان دیوانگی بگسست بند…………………………………………..که
همه دیوانگان پندم دهند

آمدن دوستان به بیمارستان، جهت ذوالنّون (قدس الله سره العزیز)

این چنین ذوالنّون ِمصری را فتاد…………………………………..کاندرو شور و جنونِ نو بزاد

شور، چندان شد که تا فوق ِفلک………………………………….می‌رسید از وی جگرها را نمک

هین منه تو شورِ خود، ای شوره‌خاک……………………………پهلویِ شور ِخداوندانِ پاک

خلق را تابِ جنون او نبود……………………………………………آتش او ریش‌هاشان می‌ربود

چونک در ریشِ عوام آتش فتاد……………………………………بند کردندش به زندانی نهاد

نیست امکان، واکشیدن این لگام…………………………………گرچه زین ره تنگ می‌آیند عام

دیده این شاهان ز عامه خوفِ جان………………………………کین گره کورند و شاهان بی‌نشان

چونک حکم اندر کفِ رندان بُوَد……………………………………..لاجَرَم ذوالنّون در زندان بُوَد

یک سواره می‌رود شاه عظیم……………………………………….در کفِ طفلان چنین دُرِّ یتیم

دُرّ چه؟ دریا نهان در قطره‌ای………………………………………..آفتابی مخفی اندر ذره‌ای

عارفان و عاشقان، همواره مورد ملامت عاقلان بوده‌اند. اگر چه که این شوریدگی خوراک روح و جان عارفان و عاشقان است. ذوالنّون یکی این افراد است که به عقلای مجانین معروف هستند.