تاریخ ۳۱اردیبهشت ماه ۱۳۹۷ 

مدرس محسن محمد

یا رها کن، تا نیایم در کلام / یا بده دستور، تا گویم تمام

ور نه این خواهی نه آن، فرمان تو راست / کس چه داند مر تو را مقصد کجاست؟

جانِ ابراهیم باید تا به نور / بیند اندر نار، فردوس و قُصور

پایه پایه بر رَوَد تا ماه و خَور / تا نماند همچو حلقه بندِ دَر

چون خلیل از آسمانِ هفتمین / بگذرد که لا اُحِبّ الآفِلین

این جهانِ تن، غلط انداز شد / جز مر آن‌را کو ز شهوت باز شد

تَتَمه‌ی حسد آن حَشَم بر آن غلام خاص سلطان

قصه‌ی شاه و امیران و حسد / بر غلامِ خاص و سلطانِ خِرَد

دور ماند از جَرِ جَرّارِ کلام / باز باید گشت و، کرد آن را تمام

باغبانِ مُلک، با اقبال و بخت / چون درختی را نداند از درخت؟

آن درختی را که تلخ و رَد بُوَد / و آن درختی که یِکَش هفصد بُوَد

کی برابر دارد اندر تربیت؟ / چون ببیندشان به چشمِ عاقبت

کآن درختان را نهایت چیست بَر؟ / گر چه یکسانند این دَم در نظر

شیخ کو یَنظُر بِنورِالله شد / از نهایت، وز نخست آگاه شد

چَشمِ آخُربین ببست از بهرِ حق / چَشمِ آخِربین، گُشاد اندر سَبق

آن حسودان، بَد درختان بوده‌اند / تلخ گوهر، شور بختان بوده‌اند

از حسد جوشان و، کف می‌ریختند / در نهانی مکر می‌انگیختند

تا غلامِ خاص را گردن زنند / بیخِ او را از زمانه بَرکنند

چون شود فانی، چو جانَش شاه بود؟ / بیخِ او در عِصمَتِ الله بود؟

شاه از آن اسرار، واقف آمده / همچو بوبَکرِ رَبابی تن زده

در تماشای دلِ بَد گوهران / می‌زدی خُنبَک بر آن کوزه گَران

مکر می‌سازند قومی حیله‌مند / تا که شه را در فُقاعی در کُنند

پادشاهی بس عظیمی بی‌کران / در فُقاعی کی بگنجد ای خَران؟

از برای شاه، دامی دوختند / آخر این تدبیر از او آموختند

نحس شاگردی، که با استادِ خویش / همسری آغازد و، آید به پیش

با کدام استاد؟ استادِ جهان / پیشِ او یکسان هویدا و، نهان

چشمِ او یَنظُر بنورِالله شده / پرده های جهل را خارِق بُده

از دلِ سوراخِ چون کهنه گلیم / پرده ای بندد به پیشِ آن حکیم

پَرده می‌خندد بر او با صد دهان / هر دهانی گشته اِشکافی بر آن

گوید آن استاد مر شاگرد را / ای کم از سگ، نیستت با من وفا؟

خود مرا اُستا مگیر آهن گُسِل / همچو خود شاگرد گیر و، کُور دِل

نه از مَنَت باری است در جان و روان؟ / بی مَنَت آبی نمی‌گردد روان

پس دلِ من کارگاهِ بختِ توست / چه شکنی این کارگاه، ای نادُرُست

گویی، پنهان می‌زنم آتش زنه / نه به قلب از قلب باشد رَوزنه

آخر از رَوزن ببیند فکرِ تو / دل گواهیی دهد از ذِکرِ تو

گیر در رویت نمالد از کرَم / هر چه گویی خندد و گوید: نَعَم

توضیحات اجمالی ابیات ابیات ۱۵۵۵ تا ۱۵۸۹

در ۳۵ بیت این درس به طور کلی درباره‌ی شرایط رازدانی و لزوم حفظ اسرار در نزد رازدانان، آفات زبان، توجه به جنبه‌های معنوی در کنار جنبه‌های مادی، رابطه‌ی مرید و مراد سخن گفته شده است.