شرح و تفسیر ابیات ۳۰۵۹ تا ۳۰۷۲ دفتر دوم مثنوی مولانا

مدرس: محسن محمد

نکات این جلسه مثنوی‌خوانی عبارتند از:

بیان حال خودپرستان و ناشکران در نعمت وجود انبیا

علل بهانه جویی‌های هوی پرستان

خودپسندی مرداب هلاکت انسان

ابیات این جلسه را در ادامه بخوانید:

بیان حال خودپرستان

3059) هرک ازیشان گفت از عیب و گناه / وز دلِ چون سنگ، وز جانِ سیاه

3060) وز سبک داریّ فرمان‌هایِ او / وز فراغت از غمِ فردایِ او

3061) وز هوس، وز عشقِ این دنیایِ دون / چون زنان، مر نَفس را بودن زبون

3062) وآن فرار از نکته‌هایِ ناصحان / وآن رمیدن از لقایِ صالحان

3063) با دل و با اهلِ دل بیگانگی / با شهان، تزویر و رُوبه‌شانگی

3064) سیر‌چشمان را گدا پنداشتن / از حسدشان خفته دشمن داشتن

3065) گر پذیرد چیزِ تو، گویی: گداست / ورنه گویی: زرق و مکرست و دَغاست

3066) گر در آمیزد، تو گویی: طامع است / ورنه گویی: در تکبُّر مُولع است

3067) یا منافق‌وار عُذر آری که من / مانده‌ام در نفقه‌ی فرزند و زن

3068) نَه مرا، پروایِ سرخاریدن است / نَه مرا، پروایِ دین ورزیدن است

3069) ای فلان، ما را به همّت یاددار / تا شویم از اولیاء، پایانِ کار

3070) این سخن، نَه هم ز درد و سوز گفت / خوابناکی هرزه گفت و، باز خفت

3071) هیچ چاره نیست از قوتِ عیال / از بُنِ دندان کُنم کسبِ حلال

3072) چه حلال، ای گشته از اهلِ ضَلال / غیر خونِ تو نمی‌بینم حلال