حکایت انکار موسی بر مناجات شبان (داستان موسی و شبان)

دید موسی یک شبانی را به راه / کو همی گفت: ای گُزیننده اله

تو کجایی تا شوم من چاکرت / چارُقت دوزم، کنم شانه سرت

جامه‌ات شویم ، شُپشُهاات کُشم / شیر، پیشت آورم ای مُحتشم

دَستکت بوسم، بمالم پایَکَت / وقتِ خواب آید، بِروبَم جایَکَت

ای فِدای تو همه بزهایِ من / ای به یادت هَیهَی و هَیهایِ من

این نمط بیهوده می‌گفت آن شبان / گفت موسی: با کِیَست این ای فلان؟

گفت: با آن کس که ما را آفرید / این زمین و چرخ از او آمد پدید

گفت موسی: های، بس مُدبِر شدی / خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژست و چه کفرست و فُشار؟ / پنبه‌یی اندر دهانِ خود فشار

گندِ کُفرِ تو جهان را گَنده کرد / کُفرِ تو دیبای دین را ژنده کرد

چارق و پاتابه لایق مر تو راست / آفتابی را چنین‌ها کی رواست؟

گر نبندی زین سخن تو حَلق را / آتشی آید، بسوزد خلق را

آتشی گر نامده‌ست، این دود چیست؟ / جان سیه گشته، روان مردود چیست؟

گر همی دانی که یزدان داور است / ژاژ و گستاخی تو را چون باور است؟

دوستیِ بی خِرَد، خود دشمنی است / حق تعالی زین چنین خدمت غنی است

با که می گویی؟ تو این، با عَمُّ و خال؟ / جسم و حاجت در صفاتِ ذوالجَلال

شیر، او نوشد که در نَشو و نَماست / چارُق او پوشد که او محتاجِ پاست

ور برای بنده‌اش است این گفت و گو / آن‌که حق گفت او من است و من خود او

آن‌که گفت: اِنّی مَرِضتُ لَم تَعُد / من شدم رنجور، او تنها نشد

آن‌که بی‌یَسمَع و بی‌یُبصِر شده‌ست / در حقِ آن بنده این هم بیهده ست

بی‌‎ادب گفتن سخن با خاصِ حق / دل بمیراند، سیه دارد وَرَق

گر تو مردی را بخوانی، فاطمه / گر چه یک جنس اند مرد و زن همه

قصدِ خونِ تو کند تا ممکن است / گر چه خوش خور، حلیم و ساکن است

فاطمه، مدح است در حقِ زنان / مرد را گویی بُوَد زخمِ سِنان

دست و پا در حقِ ما، اِستایش است / در حقِ پاکِیّ حق، آلایش است

لَم یَلِد لَم یولَد او را لایق است / والِد و مولود را او خالق است

هر چه جسم آمد، وِلادت وصفِ اوست / هر چه مولودست، او زین سویِ جوست

زآن‌که از کون و فسادست و مَهین / حادث است و، مُحدِثی خواهد یقین

گفت: ای موسی، دهانم دوختی / وز پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد و تَفت / سَر نهاد اندر بیابان و برفت