خورشید انوار مجموعه‌ای شامل ۱۵۰۰۰ بیت انتخاب شده بر اساس سادگی و به ترتیب وزنی مُستَفعِلُن مُستَفعِلُن

  —  — ᴜ  ᴜ —  — / ᴜ  ᴜ

املای وزن مُستَفعِلُن مُستَفعِلُن

برای اطلاعات بیشتر درباره‌ی وزن شعر فارسی (عروض) به لینک‌های زیر مراجعه کنید:

بخش اول و بخش دوم

مُستَفعِلُن مُستَفعِلُن

غزل 1749

گه چرخ زنان همچون فلکم ۞۞۞ گه بال زنان همچون مَلَکم

چرخم پی حق رقصم پی حق ۞۞۞ من زان ویم نی مشترکم

چون دید مرا بخرید مرا ۞۞۞ آن کان نمک زان بانمکم

شیر است یقین در بیشه ی جان ۞۞۞ بدرید یقین انبان شکم

آن کو به قضا داده‌ست رضا ۞۞۞ قاضی کندش روزی مَلِکم

یأجوج منم مأجوج منم ۞۞۞ حد نیست مرا هر چند یکم

بربند دهان در باغ درآ ۞۞۞ تا کم نکنی خط‌های چکم

غزل 2093

تازه شد از او باغ و بَر من ۞۞۞ شاخ گل من نیلوفر من

گشته است روان در جوی وفا ۞۞۞ آب حَیَوان از کوثر من

ای روی خوشت دین و دل من ۞۞۞ ای بوی خوشت پیغامبر من

من خشک لبم من چشم ترم ۞۞۞ این است مَها خشک و تر من

آن کس که منم خاک در او ۞۞۞ می‌کوبد او بام و در من

آن کس که منم پابسته ی او ۞۞۞ می‌گردد او گِردِ سَرِ من

باده نخورم ور ز آنک خورم ۞۞۞ او بوسه دهد بر ساغر من

از من دو جهان صد بر بخورد ۞۞۞ چون آید او اندر بر من

بربند دهان غماز مشو ۞۞۞ غماز بس است آن گوهر من

غزل 2095

با من صَنَما دل یک دله کن ۞۞۞ گر سَر ننهم آنگه گله کن

مجنون شده‌ام از بهر خدا ۞۞۞ زان زُلف خوشت یک سلسله کن

سی پاره به کَف در چّه شدی ۞۞۞ سی پاره منم ترک چله کن

مجهول مرو با غول مرو ۞۞۞ زنهار سفر با قافله کن

ای مطرب دل زان نغمه ی خوش ۞۞۞ این مغزِ مرا پُرمشغله کن

ای زُهره و مَه زان شعله ی رو ۞۞۞ دو چشم مرا دو مشعله کن

ای موسی جان شُبان شده‌ای ۞۞۞ بر طور برو ترک گله کن

نعلین ز دو پا بیرون کن و رو ۞۞۞ در دست(دشت) طوی پا آبله کن

تکیه گه تو حق شد نه عصا ۞۞۞ انداز عصا و آن را یَله کن

فرعون هوا چون شد حیوان ۞۞۞ در گردن او رو زنگله کن

غزل 2246

ای سر مردان بَرگو بَرگو ۞۞۞ وی شه میدان بَرگو بَرگو

ای مَه باقی وی شه ساقی ۞۞۞ جان سخن دان بَرگو بَرگو

قبله ی جمعی شعله ی شمعی ۞۞۞ قصه ایشان بَرگو بَرگو

ای همه دستان ساقی مستان ۞۞۞ راز گلستان بَرگو بَرگو

هم همه دانی هم همه جانی ۞۞۞ خواجه ی دیوان بَرگو بَرگو

آب حیاتی شاخ نباتی ۞۞۞ نکته ی جانان بَرگو بَرگو

غم نپذیری خشم نگیری ۞۞۞ ای دل شادان بَرگو بَرگو

خسرو شیرین بنشین بنشین ۞۞۞ راه سپاهان بَرگو بَرگو

دل بشکفتی خیلی و گفتی ۞۞۞ باز دو چندان بَرگو بَرگو

آن مِی صافی جام گَزافی ۞۞۞ دَردِه و خندان بَرگو بَرگو

یار ربابی هر چه که یابی ۞۞۞ حرمت ایمان بَرگو بَرگو

نی بستیزی نی بگریزی ۞۞۞ بی‌سر و پایان بَرگو بَرگو

غزل 2252

بی‌دل شده‌ام بهر دل تو ۞۞۞ ساکن شده‌ام در منزل تو

صرفه چه کنم در معدن تو ۞۞۞ زر را چه کنم با حاصل تو

شد جمله جهان سبز از دَم تو ۞۞۞ قبله ی دل و جان هر قابل تو

شد عقل و خرد دیوانه ی تو ۞۞۞ بی‌علم و عمل شد عامل تو

مرغان فلک پربسته ی تو ۞۞۞ هر عاقلِ جان ناعاقل تو

هاروت هنر ماروت ادب ۞۞۞ گشتند نگون در بابل تو

گردن بِکِشَد جان همچو شتر ۞۞۞ تا زنده شوم از بسمل تو

حل گشت ز تو هر مشکل جان ۞۞۞ ماندم به جهان من مشکل تو

بنویس برات این مزد مرا ۞۞۞ تا نقد کنم از عامل تو

از روز به است اکنون شب ما ۞۞۞ از تابِ مَهِ بس کامل تو

تا شب شتران هموار روند ۞۞۞ تا منزل خود با محمل تو

در منزل خود آزاد شوند ۞۞۞ از ظالم تو وز عادل تو

خامش کن و خود در یک دمه‌ای ۞۞۞ خامش نکند این قایل تو

غزل 3034

می‌رسد ای جان بادِ بهاری ۞۞۞ تا سوی گلشن دست برآری

سبزه و سوسن لاله و سنبل ۞۞۞ گفت بروید هر چه بکاری

غنچه و گل‌ها مَغفِرَت آمد ۞۞۞ تا ننماید زشتیِ خاری

رَفعَت آمد سرو سهی را ۞۞۞ یافت عزیزی از پسِ خواری

روح درآید در همه گلشن ۞۞۞ کآب نماید روح سپاری

خوبی گلشن ز آب فزاید ۞۞۞ سخت مبارک آمد یاری

کرد پیامی برگ به میوه ۞۞۞ زود بیایی گوش نخاری

راه ز دل جو ماه ز جان جو ۞۞۞ خاک چه دارد غیرِ غباری

خیز بشو رو لیک به آبی ۞۞۞ کرد گل را خوب عِذاری

بلبل مرغان گفت به بستان ۞۞۞ دام شماراییم شکاری

لابه کند گل رحمت حق را ۞۞۞ بر ما دی را بَرنَگُماری

گوید یزدان شیره ز میوه ۞۞۞ کی به کف آید تا نفشاری

شکر و ستایش ذوق و فزایش ۞۞۞ رو ننماید جز که به زاری

عمر ببخشم بی‌ز شمارت ۞۞۞ گر بستانم عمر شماری

باده ببخشم بی‌ز خُمارت ۞۞۞ گر بستانم خَمرِ خُماری

بس کن و بس کن ز اسب فرود آ ۞۞۞ تا که کند او شاه سواری

غزل 3136

خواهی ز جنون بویی ببری ۞۞۞ زَ اندیشه و غم می‌باش بَری

تا تنگ دلی از بهر قبا ۞۞۞ جانت نَکُنَد زرین کمری

کی عشق تو را محرم شمرد ۞۞۞ تا همچو خسان زر می‌شمری

فوق همه‌ای چون نور شوی ۞۞۞ تا نور نه‌ای در زیر دَری

هیزم بود آن چوبی که نسوخت ۞۞۞ چون سوخته شد باشد شرری

وانگه شررش وا اَصل رود ۞۞۞ همچون شرر جانِ بشری

سرمه بود آن کز چشم جداست ۞۞۞ در چشم رود گردد نظری

یک قطره بود در ابر گران ۞۞۞ در بحر فتد یابد گهری

خار سیهی بد سوختنی ۞۞۞ گردش گل تر باد سحری

یک لقمه نان چون کوفته شد ۞۞۞ جان گشت و کُنَد نان جانوری

خون گشت غذا در پیشه وری ۞۞۞ آن لقمه کند هم پیشه وری

گر زانک بلا کوبد دل تو ۞۞۞ از عین بلانوشی بچری

ور زانک اجل کوبد سر تو ۞۞۞ دانی پس از آن که جمله سری

در بیضه تن مرغ عجبی ۞۞۞ در بیضه دری ز آن می‌نپری

گر بیضه ی تن سوراخ شود ۞۞۞ هم پر بزنی هم جان ببری

سودای سفر از ذکر بود ۞۞۞ از ذکر شود مردم سفری

تو در حضری وین وهم سفر ۞۞۞ پنداشت توست از بی‌هنری

یا رب برهان زین وهم کژش ۞۞۞ تو وهم نهی در دیو و پری

چون در حضری بربند دهان ۞۞۞ در ذکر مرو چون در حضری

غزل 3137

سلطان منی سلطان منی ۞۞۞ و اندر دل و جان ایمان منی

در من بدمی من زنده شوم ۞۞۞ یک جان چه بود صد جان منی

نان بی‌تو مرا زهرست نه نان ۞۞۞ هم آب منی هم نان منی

زهر از تو مرا پازهر شود ۞۞۞ قند و شکر ارزان منی

باغ و چمن و فردوس منی ۞۞۞ سرو و سمن خندان منی

هم شاه منی هم ماه منی ۞۞۞ هم لعل منی هم کان منی

خاموش شدم شرحش تو بگو ۞۞۞ زیرا به سخن برهان منی

مُستَفعِلُن مُستَفعِلُن