تاریخ برگزاری ۸ مهر ۱۳۹۸

 مدرس: محسن محمد

حکایت هندو که با یار خود، جنگ می‌کرد و خبر نداشت که او هم بدان مبتلاست

حکایت در نقد عیب جویان

ازعیوب خود ایمن مباش

3027) چار هندو، در یکی مسجد شدند / بهرِ طاعت، راکع و ساجد شدند

3028) هر یکی بَر نیّتی تکبیر کرد / در نماز آمد به مسکینیّ و درد

3029) مُؤذِن آمد، زان یکی لفظی بجَست / کای مؤذَن بانگ کردی وقت هست؟

3030) گفت آن هندوی دیگر از نیاز / هَی سخن گفتی و، باطل شد نماز

3031) آن سوم گفت آن دوم را: ای عمو / چه زنی طعنه بر او؟ خود را بگو

3032) آن چهارم گفت: حَمدُالله که من / در نیفتادم به چَه چون آن سه تن

3033) پس نمازِ هر چهاران شد تباه / عیب‌جویان بیشتر گُم کرده راه

سعادتمند کسی است که عیب خود را ببیند

3034) ای خُنُک جانی که عیب خویش دید / هر که عیبی گفت: آن بر خود خرید

انسان، آمیزه‌ای از زشتی و زیبایی

3035) ز آنکه نیمِ او به عیبستان بُده‌است / و آن دگر نیمش ز غیبستان بُده‌ا‌ست

عیب خود دیدن، مقدمه‌ی کمال یافتن است

ازعیوب خود ایمن مباش

3036) چون‌که بر سر مر تو را دَه ریش هست / مَرهَمت بر خویش باید کار بَست

3037) عیب کردن ریش را دارویِ اوست / چون شکسته گشت، جایِ اِرحَمُوست

3038) گر همان عیبت نبود، ایمن مباش  / بوک آن عیب از تو گردد زود فاش

3039) لاتَخافُوا از خدا نشینده‌ایی؟ / پس چه خود را ایمن و خوش‌دیده‌ایی؟

3040) سال ها ابلیس، نیکونام زیست / گشت رسوا، بین که او را نام چیست

3041) در جهان، معروف بُد عُلیایِ او / گشت معروفی به عکس، ای وایِ او

3042) تا نه یی ایمن، تو معروفی مجو / رُو بشُو از خوف، پس بنمای رُو

3043) تا نروید ریشِ تو ای خوبِ من / بر دگر ساده زَنَخ طعنه مَزَن

3044) این نگر که مبتلا شد جانِ او / تا در افتاده ست و، او شد پندِ تو

3045) تو نیفتادی که باشی پندِ او / زهر، او نوشید، تو خور قندِ او