تاریخ هفتم مهر ۱۳۹۹

جبر والا

روایتگر: محسن محمد

توضیح مختصر این جلسه:

مقدمه‌ای بر به تعویق اندتختن امیال نفس و توضیح نسبتا مفصلی درباره ی جبر از دید عرفا و مولانا

خوانش ادامه‌ی ابیات به صورت روایی

آدمی چون کشتی است و بادبان / تا کی آرد باد را آن بادران؟

باز سوگندان بدادش کِای کریم / گیر فرزندان، بیا بنگر نَعیم

دستِ او بگرفت سه کرَّت به عهد / کاللّه الله زو بیا، بنمای جهد

بعد ده سال و به هر سالی چنین / لابه ها و وعده هایِ شِکَّرین

کودکانِ خواجه گفتند: ای پدر / ماه و ابر و سایه هم دارد سفر

حق ها بر وَی تو ثابت کرده ای / رنج ها در کار او بس بُرده ای

او همی خواهد که بعضی حقِ آن / واگزارد، چون شوی تو میهمان

بس وصیّت کرد ما را او نهان / که کشیدس سوی دِه، لابه کنان

گفت حق است این، ولی این سیبَوَیه / اِتّقِ مِن شَرِّ مَن اَحسَنت اِلَیه

دوستی، تُخمِ دَمِ آخِر بُوَد / ترسم از وحشت که آن فاسد شود

صحبتی باشد چو شمشیرِ قَطوع / همچو دی در بوستان و، در زُروع

صحبتی باشد چو فصلِ نوبهار / زو عمارت ها و دخلِ بی شمار

حَزم آن باشد که ظَنِ بَد بَری / تا گریزیّ و، شوی از بَد، بَری

حَزم، سُوء الظن گفته ست آن رسول / هر قَدَم را دام می دان ای فضول

رویِ صحرا هست هموار و فراخ / هر قدم دامی است، کم ران اُوستاخ

آن بُزِ کوهی دَوَد که دام کو؟ / چون بتازد، دامش افتد در گلو

آنکه می گفتی که کو؟ اینک ببین / دشت می دیدی نمی دیدی کمین

بی کمین و دام و صیّاد ای عَیار / دُنبه کی باشد میانِ کشتزار؟

آنکه گستاخ آمدند اندر زمین / استخوان و کلّه هاشان را ببین

چون به گورستان روی ای مُرتضی / استخوانشان را بپرس از مامَضی

تا به ظاهر بینی آن مَستانِ کور / چون فرو رفتند در چاهِ غرور؟

چشم اگر داری تو، کورانه مَیا / ور نداری چشم، دست آور عصا

آن عصایِ حَزم و استدلال را / چون نداری دید، می‌کُن پیشوا

ور عصایِ حَزم و استدلال نیست / بی عصاکش بر سَرِ هر رَه مایست

گام ز آن سان نِه، که نابینا نَهَد / تا که پا از چاه و از سگ، وارهد

لرز لرزان و به ترس و احتیاط / می نهد پا تا نیفتد در خُباط

ای ز دودی جَسته در ناری شده / لقمه جُسته، لقمه ی ماری شده