آستان جانان 12

روایتگر: محسن محمد

اگر چه باده فرح‌بخش و باد گل‌بیز است

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

اصولا بهاریه‌ها برای تبریک نوروز، آمدن بهار و شروع سال جدید سروده می‌شوند

گویا این غزل بهاریه هم از این قاعده مستثنی نبوده است. اما انگار اوضاع و احوال سرایش این غزل به حدی خونبار بوده که وقتی شاعر برای تبریک نوروز و تهنیت بهار لب به سخن می‌گشاید به جای کلمات طرب‌انگیز و تبریکات بهاری خون است که بر کاغذ جاری می‌شود .

چرا که حافظ دل‌آگاه و دردمند نمی‌تواند به دردهای عمیق جامعه‌ی خود بی‌تفاوت باشد لذا این درد و رنج در کلام او متجلی می‌شود و شعر او آینه‌ی تمام‌نمای اوضاع و احوالی می‌شود حافظ که در آن به سر می‌برده

بیهوده نیست که گفته‌اند “حافظ حافظه‌ی ماست”¹

1 بهاءالدین خرمشاهی

آستان جانان 12