آستان جانان 18

روایتگر: محسن محمد

غزل شماره‌ی 3 حافظ در زمره‌ی مشهورترین غزلیات حافظ است. غزلی زیبا در حال و هوای رندانه و عاشقانه.

حاوی نکته‌های حِکمی عمیق

شاید ناپایداری دنیا و لزوم غنیمت دانستن لحظه‌ها و آنات زندگی مهمترین و پرتکرارترین مطلب این غزل باشد.

متن غزل

اگر آن تُرک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هِندویَش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی مِیِ باقی که در جنّت نخواهی یافت

کنار آب رُکن‌آباد و گُلگَشت مُصَلّا را

فَغان کاین لولیانِ شوخِ شیرین‌کارِ شهرآشوب

چنان بردند صبر از دل، که تُرکان خوان یغما را

ز عشقِ ناتمامِ ما جمالِ یار، مُستَغنی است

به آب و رنگ و خال و خط، چه حاجت روی زیبا را؟

من از آن حُسن روزافزون که یوسف داشت دانستم

که عشق از پردهٔ عصمت برون آرد زلیخا را

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین، دعا گویم

جوابِ تلخ می‌زیبد، لبِ لعلِ شکرخا را

نصیحت گوش کن جانا، که از جان دوست‌تر دارند

جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حدیث از مطرب و مِی گو و راز دَهر کمتر جو

که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

غزل گفتی و دُر سفتی، بیا و خوش بخوان حافظ

که بر نظم تو افشاند فلک عِقد ثریّا را

آستان جانان 18

لینک بخش آستان جانان در کانال یوتوب نفیر نی