تاریخ ۲۰ فروردین ۹۷
مدرس محسنمحمد
او زِ شَرِّ عامه، اندر خانه شد ………………… او ز ننگِ عاقلان، دیوانه شد
او ز عارِ عقلِ کُندِ تَن پَرَست …………………. قاصداً رفته است و دیوانه شده ست
که ببندیدم قوی، وَز سازِ گاو ………………. بر سر و پُشتم بزن، وین را مَکاو
تا زِ زَخمِ لَخت یابم من حیات …………….. چون قَتیل از گاوِ موسی ای ثِقات!
تا زِ زخمِ لَختِ گاوی، خوش شوم……………. همچو کُشتهی گاوِ موسی گَش شوم
زنده شد کُشته زِ زخمِ دُمِّ گاو ………………… همچو مس از کیمیا شُد زَرّ ساو
کُشته برجَست و، بگفت اسرار را ………………وانمود آن زُمرهیِ خونخوار را
گفت روشن: کین جماعت کُشتهاند ………….. کین زمان در خَصمی ام آشفتهاند
چونکه کُشته گردد این جسمِ گران …………….. زنده گردد هستیِ اسراردان
جانِ او بیند بهشت و نار را ……………………. باز داند جملهی اَسرار را
وانماید خونیانِ دیو را ………………………… وانمایَد دامِ خُدعه و ریو را
گاو کُشتن هست از شرطِ طَریق…………….. تا شَوَد از زَخمِ دُمَّش جان، مُفیق
گاوِ نَفسِ خویش را زوتَر بکُش……………… تا شود روحِ خَفی زنده و بِهُش
رجوع به حکایت ذوالنون(قَدّسَ اللهُ رُحَهُ)
چون رسیدند آن نفر نزدیک او…………….. بانگ بر زد: هی کیانید؟ اِتَّقو
با ادب گفتند: ما از دوستان ………………. بهرِ پرسش آمدیم اینجا بهجان
چونی ای دریایِ عقلِ ذُوفُنون ؟ ……………. این چه بُهتان است بر عقلت جُنون ؟
دودِ گُلخَن کی رسد در آفتاب؟ …………….. چُون شَوَد عَنقا شکسته از غُراب ؟
وامَگیر از ما، بیان کن این سُخُن ……………. ما مُحِبّانیم، با ما این مَکُن
مر مُحِبّان را نشاید دُور کرد ……………….. یا به رُوپوش و دَغَل مَغرور کرد
راز را اندر میان آور شَها …………………….. رُو مَکُن در ابر پنهانی مَها
ما مُحِبّ و صادق و دل خستهایم ………….. در دو عالَم دل به تو دربستهایم
فُحش آغازید و دُشنام از گِزاف ……………….. گفت او دیوانگانه، زیّ و قاف
برجَهید و سنگ، پرّان کرد و چوب ……………….. جُملگی بگریختند از بیمِ کُوب
قهقهه خندید و جنبانید سر ……………………….گفت: بادِ ریشِ این یاران نگر
دوستان بین، کو نشانِ دوستان؟ …………………دوستان را رنج باشد همچو جان
کی کِران گیرد ز رنجِ دوست، دوست ؟……………..رنج، مغز و دوستی آن را چو پوست
نه نشانِ دوستی شد سرخوشی؟ ………………… در بلا و آفت و مِحنَتکشی
دوست همچون زر، بلا چون آتش است ………….. زَرِّ خالِص در دلِ آتش خوش است
جلسه بعد
