راه پنهان دل‌ها

پیام اصلی و محوری عارفان خودشناسی برای وصول به حقیقت است و هر‌آنچه غیر از این در آثار آنان می‌بینیم در راستای این پیام بنیادین معنا پیدا می‌کند.

در این ویدیو با بهره‌گیری از ابیاتی از مثنوی معنوی درباره‌ی همنشینی، سخنانی گفته شده و از نگاه مولانا به این موضوع پرداخته‌ایم که چگونه همنشینان ما در شکل گیری شخصیت و کیفیت روح و روان ما نقش دارند و چگونه همنشینانی در کمال ما موثر هستند و چرا باید از همنشین ناجنس احتراز کرد.

البته گویا ضرورت زمان ماست که مباحث عرفانی و سخنان حکیمانه‌ی گذشتگانمان را به محک عقل امروزی نیز بیازماییم و بیامیزیم تا در پرتو این نگاه جامع‌تر درک بهتری نسبت به زندگی انسان در دوره‌ی معاصر دست پیدا کنیم.

ای خنک زشتی که خوبش شد حریف

وای گل‌رویی که جفتش شد خریف

نان مرده چون حریف جان شود

زنده گردد نان و عین آن شود

هیزم تیره حریف نار شد

تیرگی رفت و همه انوار شد

در نمکلان چون خر مرده فتاد

آن خری و مردگی یکسو نهاد

صبغة الله هست خُم رنگ هو

پیسها یک رنگ گردد اندرو

چون در آن خُم افتد و گوییش قُم

از طرب گوید منم خُم لا تلم

آن «منم خُم» خود انا الحق گفتنست

رنگ آتش دارد الا آهنست

رنگ آهن محو رنگ آتشست

ز آتشی می‌لافد و خامش وشست

چون به سرخی گشت همچون زر کان

پس انا النارست لافش بی زبان

شد ز رنگ و طبع آتش محتشم

گوید او من آتشم من آتشم آتشم

من گر ترا شکیست و ظن

آزمون کن دست را بر من بزن

آتشم من بر تو گر شد مشتبه

روی خود بر روی من یک‌دم بنه

ابیات از کتاب مثنوی معنوی به تصحیح استاد دکتر محمد علی موحد انتخاب شده است جلسه‌ی مثنوی‌خوانی نفیر نی

روایتگر: محسن محمد

تصویر: مَه‌سیما هاشمی

لینک کانال یوتیوب نفیر نی اینجا