آن کژی لفظ مقبول خداست

اگر عرفان را عبور و گریز از ظاهربینی به سوی ژرف‌اندیشی معنا کنیم به بی‌راهه نرفته‌ایم.
از این رو در نظر عارفان کاستی‌های ظاهری به شرطی که از باطنی پیراسته و زدوده از ناراستی برخاسته باشد هزاربار مطلوب‌تر است از ظواهر آراسته‌ی ناپاک باطنان!!
در این جلسه داستانی از مثنوی معنوی با محوریت همین موضوع شرح می‌شود.
عنوان سیاه‌رویان روشن‌ضمیر برای آن انتخاب شده است.

مدرس: استاد محسن محمد

آن بِلالِ صدق، در بانگِ نماز / حَی را هَی همی خواند از نیاز

تا بگفتند: ای پیمبر نیست راست / این خطا، اکنون که آغازِ بِناست

ای نَبیّ و، ای رسولِ کِردگار / یک مؤذِن کاو بُوَد اَفصَح، بیار

عیب باشد اوّلِ دین و صلاح / لحن خواندن لفظِ حَی علی الفلاح

خشمِ پیغمبر بجوشید و بگفت / یک دو رمزی از عِنایاتِ نَهفت

کِای خَسان، نزدِ خدا هَیِ بلال / بهتر از صد حَی و خَیّ و قیل و قال

وامشورانید تا من رازتان / وانگویم آخِر و آغازتان

گر نداری تو دَمِ خوش در دعا / رَو دعا می خواه ز اِخوانِ صَفا

گفت: ای موسی ز من می جو پناه / با دهانی که نکردی تو گناه

گفت موسی: من ندارم آن دهان / گفت: ما را از دهانِ غیر خوان

از دهانِ غیر کی کردی گناه؟ / از دهانِ غیر بر خوان کای اله

آن چنان کن که دهان ها مر تو را / در شب  روزها آرَد دُعا

از دهانی که نکردستی گناه / و آن دهانِ غیر باشد عذرخواه

یا دهانِ خویشتن را پاک کُن / روح خود را چابک و چالاک کن

ذکرِ حق پاک است، چون پاکی رسید / رخت بر بندد، برون آید پلید

می گریزد ضدها از ضدها / شب گریزد، چون برافروزد ضیا

چون درآید نامِ پاک اندر دهان / نی پلیدی مانَد و، نی اَندُوهان