تاریخ ۷ خرداد ماه ۱۳۹۷

 مدرس محسن محمد

گیر در رویت نمالد از کرَم / هر چه گویی خندد و گوید: نَعَم

او نمی خندد ز ذوقِ مالِشَت / او همی خندد بر آن اِسگالِشَت

پس خِداعی را خِداعی، شد جَزا / کاسه زن ، کوزه بخور، اینک سزا

گر بُدی با تو ورا خنده‌ی رضا / صد هزاران گُل شکفتی مر تو را

چون دلِ او در رضا آرد عمل / آفتابی دان که آید در حَمَل

زو بخندد هم نَهار و هم بهار / در هم آمیزد شکوفه و سبزه‌زار

صد هزاران بلبل و قمری نوا / افگند اندر جهانِ بی نوا

چون‌که برگِ روحِ خود، زرد و سیاه / می‌ببینی، چون ندانی خشمِ شاه؟

آفتابِ شاه در بُرجِ عِتاب / می‌کُند روها سیه، همچون کباب

آن عُطارِد را ورق‌ها جانِ ماست / آن سپیدی و آن سیه، میزانِ ماست

باز منشوری نویسد سرخ و سبز / تا رهند ارواح از سودا و عَجز

سرخ و سبز افتاد نسخِ نوبهار / چون خطِ قوس قُزَح در اعتبار

عکس تعظیم پیغام سلیمان عَلَیهِ السَلام در دل بلقیس از صورت حقیر هُدهُد

رحمتِ صدتُو، بر آن بِلقیس باد / که خدایش عقلِ صدمَرده بداد

هُدهُدی نامه بیاورد و نشان / از سُلیمان چند حرفی با بیان

خواند او آن نکته های باشُمول / با حقارت، نَنگَرید اندر رسول

چشم، هدهد دید و، جان، عَنقاش دید / حس چو کَفّی دید و، دل دریاش دید

عقل، با حس زین طِلِسماتِ دو رنگ / چون محمّد با ابوجهلان، به جنگ

کافران دیدند احمد را بَشَر / چون ندیدند از وی، اِنشَقَّ القَمَر

خاک زن، در دیده‌ی حِس‌بینِ خویش / دیده‌ی حِس، دشمنِ عقل است و کیش

دیده‌ی حِس را خدا اَعماش خواند / بُت پَرَستش گفت و، ضدِ ماش خواند

ز آن‌که او کف دید و، دریا را ندید / ز آن‌که حالی دید و، فردا را ندید

خواجه‌ی فردا و حالی پیشِ او / او نمی بیند ز گنجی یک تَسُو

ذَرّه‌یی ز آن آفتاب آرد پیام / آفتاب آن ذَرّه را گردد غلام

قطره‌ای کز بحرِ وحدت شد سَفیر / هفت بحر آن قطره را، باشد اسیر

گر کفِ خاکی شود چالاکِ او / پیشِ خاکش سر نهد افلاکِ او

خاکِ آدم چون‌که شد چالاکِ حق / پیشِ خاکش سر نهاد املاکِ حق

اَلسَّماءُ انشَقّت آخِر از چه بود؟ / از یکی چشمی که خاکیی گشود

خاک، از دُردی نشیند زیرِ آب / خاک بین کز عَرش بگذشت از شتاب