خورشید انوار مجموعه‌ای شامل ۱۵۰۰۰ بیت انتخاب شده بر اساس سادگی و به ترتیب وزنی فَعَلاتُن مَفاعِلُن فَعَلاتُن مَفاعِلُن
فَعَلاتُن مَفاعِلُن فَعَلاتُن مَفاعِلُن
─ U ─ U / ─ ─ U U / ─ U ─ U / ─ ─ U U
ترتیب قرار گرفتن هجاها در وزن فَعَلاتُن مَفاعِلُن فَعَلاتُن مَفاعِلُن 
برای اطلاعات بیشتر درباره‌ی وزن شعر فارسی (عروض) به لینک‌های زیر مراجعه کنید:
آشنای با وزن شعر فارسی به زبان ساده لینک بخش اول لینک بخش دوم
غزل 244
چِه شُدی گر تو همچون من، شدی‌یی عاشق ای فَتا؟ ۞۞۞ همه روز اَندَر آن جُنون، همه شب اندر این بُکا
زِ دو چَشمت خیالِ او، نشدی یک دَمی نَهان ۞۞۞ که دو صد نور می‌رَسَد به دو دیده، از آن لِقا
ز رفیقان گُسستی‌یی، ز جهان دست شُستی‌یی ۞۞۞ که مجَّرَد شدم ز خود، که مُسَلَّم شدم تو را
چو بر این خلق می‌تَنَم، مَثَلِ آب و روغنم ۞۞۞ زِ بُرونیم متَّصل به درونه زِ هم جُدا
زِ هَوَس‌ها گذشتی‌یی به جُنون بسته گشتی‌یی ۞۞۞ نه جُنونی زِ خَلط و خون، که طَبیبش دهد دَوا
که طبیبان اگر دمی، بِچَشَندی از این غمی ۞۞۞ بِجَهَندی ز بند خود، بِدَرَندی کتاب‌ها
هَله زین جمله دَرگُذر، بِطَلب مَعدنِ شکر ۞۞۞ که شوی مَحوِ آن شکر، چو لَبَن در زُلوبیا
غزل 965
دلِ گردون خَلَل کند چو مَهِ تو نهان شود ۞۞۞ چو رَسَد تیرِ غمزه‌ات، همه قدها کمان شود
چو تو دلداریی کنی دو جهان جمله دل شود ۞۞۞ دلِ ما چون جَهان شود، همه دل‌ها جَهان شود
فِتَد آتش در این فلک که بنالد از آن مَلَک ۞۞۞ چو غم و دودِ عاشقان به سویِ آسمان شود
نَبُود رَشک عشق تو بِجَهَد خونِ عاشقان ۞۞۞ چو شَفَق بر سرِ اُفق همه گردونْ نشان شود
چه زمان باشد آن زمان که بِلرزد زِ تو زمین ۞۞۞ چه عجب باشد آن مکان، چو مکانْ لامکان شود
زِ خیالِ نِگارِ من چو بخندد بهارِ من ۞۞۞ رخ او گُلفشان شود، نظرم گُلْسِتان شود
بِفشان گُل که گلشنی، همه را چَشمِ روشنی ۞۞۞ به کَرُم گر نظر کنی چه شود؟ چه زیان شود؟
خوشم اَر سر بداده‌ام چو درختان به بادْ من ۞۞۞ که به باغِ جَمالِ تو نظرم باغْبان شود
چه عَجَب گر ز مَستی‌ات خِرِف و سَرگِران شوم ۞۞۞ چو درختی که میوه‌اش بِپَزد سرگران شود
به وِصال بهار او چو بِخندد دلِ چمن ۞۞۞ ز غمِ هجر، جوی‌ها چو سِرِشکَم روان شود
چو سر از خاک بَرزَنند ز درختان نِدا رسد ۞۞۞ که تو هر چه نهان کنی همه روزی عِیان شود
زِ تکِ خاکْ دانه‌ها سوی بالا بَرآمده ۞۞۞ که عِنایت فُتاده را به عُلیٰ نردبان شود
تو زمینِ خورنده بین بِخورد دانه پَروَرَد ۞۞۞ عَجَب این گرگ گُرسِنِه رَمه را چون شَبان شود
همه گرگانْ شَبان شده، همه دزدانْ چو پاسْبان ۞۞۞ چه بَرَد دزد؟ عاشقان چو خدا پاسْبان شود
مَشِتابْ اَر چه باغ را ز کَرَم سفره سبز شد ۞۞۞ بِنشین منتظر دمی که کُنون وقتِ خوان شود
ز رفیقانِ گُلْسِتان مَرَم از زخم خاربُن ۞۞۞ که رفیقِ سِلاح کَشْ مدد کاروان شود
خَمُش ای دل که گر کسی بُود او صادقِ طَلب ۞۞۞ جِهَتِ صِدقِ طالبان، خَمُشی‌ها بیان شود
غزل 2256
به قرارِ تو او رسد، که بُوَد بی‌قرارِ تو ۞۞۞ که به گلزارِ تو رسد، دلِ خسته به خارِ تو
گل و سوسن از آنِ تو، همه گُلْشَنْ از آنِ تو ۞۞۞ تَلَفش از خزان تو، طَرَبش از بهار تو
ز زمین تا به آسْمان، همه گویان و خامُشان ۞۞۞ چو دل و جانِ عاشقان، به درونْ بی‌قرارِ تو
همه سوداپَرَستِ تو، همه عالم به دستِ تو ۞۞۞ نفسی پَست و مست تو، نفسی در خُمارِ تو
منم از کار مانده‌ای، ز خریدار مانده‌ای ۞۞۞ به فَراغَت نظرکنان به سویِ کار و بار تو
چه کنم عمرِ مرده را، تن و جان فِسُرده را ۞۞۞ دو سه روزِ شِمُرده را، چو منم در شُمار تو
چو دل و چَشم و گوش‌ها، ز تو نوشَند نوش‌ها ۞۞۞ همه هر دَم شکوفه‌ها شِکُفد در نِثار تو
پس از این جان که دارَمَش، به خَموشی سِپارمش ۞۞۞ زِ کجا خامُشم هِلَد، هَوَس جان‌سپارِ تو
به خَموشی نهان شدن چو شکارم، نَتان شُدن ۞۞۞ که شکار و شکاریان نَجِهَند از شکارِ تو
همه فربِه ز بوی تو، همه لاغر ز هجر تو ۞۞۞ همه شادیّ و گریه شان، اثر و یادگار تو
غزل 2257
قَلَم از عشق بشْکَند چو نویسد نشانِ تو ۞۞۞ خِرَدَم راه گم کند، ز فِراق گِرانِ تو
که بُود همنشین تو؟ که بِیابَد گُزینِ تو؟ ۞۞۞ که رهد از کمین تو؟ که کِشَد خود کمان تو؟
رُخَم از عشقْ همچو زر، زِ تو بر من هزار اثر ۞۞۞ صَنما سویِ من نِگر، که چُنانم به جانِ تو
چو خلیل اَندر آتشم، ز تَفِ آتَشت خوشم ۞۞۞ نه از آنم که سَر کَشَم زِ غمِ بی‌امانِ تو
بُگشا کارِ مشکلم، تو دِلَم دِه که بی‌دلم ۞۞۞ مکن ای دوست منزلم، به جز از گُلْسِتانِ تو
که بیایَد به کوی تو، صَنَما جز به بویِ تو ۞۞۞ سبب جست و جوی تو چه بود؟ گُلْفَشانِ تو
مَلَک و مردم و پری، مَلِک و شاه و لشکری ۞۞۞ فلک و مِهر و مُشتری، خَجِل از آسْتانِ تو
چو تو سیمرغِ روح را، بِکَشانی در اِبتلا ۞۞۞ چو مگس دوغ دَرفُتد به گَهِ اِمتحانِ تو
زِ اِشاراتِ عالی‌ات، زِ بِشارات شافی‌‌ات ۞۞۞ مَلِکی گشته هر گدا، به دَمِ ترجُمانِ تو
همه خَلْقان چو مورَکان، به سویِ خَرمنت دَوان ۞۞۞ همه عالم نواله‌ای، زِ عطاهای خوانِ تو
به نواله قَناعتی نکند جانِ آن فَتی ۞۞۞ که طمع دارد از قَضا که شود میهمانِ تو
چه دواها که می‌کند، پیِ هر رنجْ گنجِ تو ۞۞۞ چه نواها که می‌دهد، به مکانْ لامکانِ تو
طمعِ تنْ نوالِ تو، طمعِ دلْ جمالِ تو ۞۞۞ نظرِ تن بنام تو، هوسِ دلْ به نانِ تو
جهت مصلحت بُود، نه بَخیلیّ و مُدخِلی ۞۞۞ به سویِ بامِ آسمان، پِنِهان نردبانِ تو
به اَمینان و نیکوان، بِنِمودی تو نردبان ۞۞۞ که رَوان است کاروان به سوی آسمان تو
خَمُش ای دل دگر مگو، دگر اَسرار او مجو ۞۞۞ که ندانی نهانِ آن که بِداند نهانِ تو
تو از این شُهره نیشِکَر، مَطلب مغزِ اَندَرون ۞۞۞ که خود از قِشرِ نیشکر شِکَرین شد لَبانِ تو
شه تبریز شَمسِ دین، که به هر لحظه آفرین ۞۞۞ بِرَساد از جنابِ حق، به مَهِ خوش قِرانِ تو