ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی!

ابیات 606 تا 619 دفتر اول مثنوی معنوی

روایتگر: محسن محمد

ابیات شورانگیزی از ابیات غزلوار مثنویست! که در حالت دلبرگی و بی‌خویشی بر زبان عارفی سوخته‌جان جاری شده است.

ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی

زاری از ما نه تو زاری می‌کنی

ما چو ناییم و نوا در ما ز توست

ما چو کوهیم و صَدا در ما ز توست

ما چو شطرنجیم اندر برد و مات

برد و مات ما ز توست ای خوش صفات

ما که باشیم ای تو ما را جان جان

تا که ما باشیم با تو درمیان

ما عدمهاییم و هستی‌های ما

تو وجود مطلقی فانی‌نما

ما همه شیران ولی شیر علم

حمله‌شان از باد باشد دم‌بدم

حمله‌شان پیداست و ناپیداست باد

آنکه ناپیداست هرگز گم مباد

باد ما و بود ما از داد توست

هستی ما جمله از ایجاد توست

لذت هستی نمودی نیست را

عاشق خود کرده بودی نیست را

لذت انعام خود را وامگیر

نقل و باده و جام خود را وا مگیر

ور بگیری کیت جست و جو کند

نقش با نقاش چون نیرو کند

منگر اندر ما مکن در ما نظر

اندر اکرام و سخای خود نگر

ما نبودیم و تقاضامان نبود

لطف تو ناگفته‌ی ما می‌شنود

نقش باشد پیش نقاش و قلم

عاجز و بسته چو کودک در شکم

ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی!

لینک بخش تماشاخانه از کانال یوتوب نفیر نی