. مولانا در جهان جدید انسان شناسی مولانا (بخش چهارم) جلسه‌ی انسان‌شناسی مولانا شامل چهار قسمت است که قسمت‌های دیگر در ادامه به صورت سه لینک در دسترس است.

لینک بخش اول

لینک بخش دوم

لینک بخش سوم

در نگاه مولانا انسان هر چه دارد از درون خودش دریافت می‌کند. و اسباب حیات نه از بیرون به درون که از درون انسان به بیرون جریان دارد و این تصوری واژگونه است که تصور می‌شود شادی و اسباب آن از بیرون تامین می‌شوند.

عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش

خون انگوری نخورده بادشان هم خون خویش

هر کسی اندر جهان مجنون لیلایی شدند

عارفان لیلای خویش و دم به دم مجنون خویش

در این ویدیو به تمثیلی از دفتر ششم مثنوی اشاره شده است. متن شعر را در ادامه بخوانید.

حبذا کاریز اصل چیزها \ فارغت آرد ازین کاریزها

تو ز صد ینبوع شربت می‌کشی \ هرچه زان صد کم شود کاهد خوشی

چون بجوشید از درون چشمه‌ی سنی \ ز استراق چشمه‌ها گردی غنی

قرةالعینت چو ز آب و گل بود \ راتبه‌ی این قُره درد دل بود

قلعه را چون آب آید از برون \ در زمان امن باشد بر فزون

چونکه دشمن گرد آن حلقه کند \ تا که اندر خونشان غرقه کند

آب بیرون را ببرند آن سپاه \ تا نباشد قلعه را زانها پناه

آن زمان یک چاه شوری از درون \ به ز صد جیحون شیرین از برون

قاطع الاسباب و لشکرهای مرگ \ هم‌چو دی آید به قطع شاخ و برگ

در جهان نبود مددشان از بهار \ جز مگر در جان بهار روی یار

زان لقب شد خاک را دارالغرور \ کو کشد پا را سپس یوم‌العبور

پیش از آن بر راست و بر چپ می‌دوید\ که بچینم درد تو چیزی نچید

او بگفتی مر ترا وقت غمان \ دور از تو رنج و ده که در میان

چون سپاه رنج آمد بست دم \ خود نمی‌گوید ترا من دیده‌ام

حق پی شیطان بدین سان زد مثل \ که ترا در رزم آرد با حیل

که ترا یاری دهم من با توم \ در خطرها پیش تو من می‌دوم

اسپرت باشم گه تیر خدنگ \ مخلص تو باشم اندر وقت تنگ

جان فدای تو کنم در انتعاش \ رستمی شیری هلا مردانه باش

سوی کفرش آورد زین عشوه‌ها \ آن جوال خدعه و مکر و دها

چون قدم بنهاد در خندق فتاد \ او به قاهاقاه خنده لب گشاد

هی بیا من طمع‌ها دارم ز تو \ گویدش رو رو که بیزارم ز تو

تو نترسیدی ز عدل کردگار \ من همی‌ترسم دو دست از من بدار

محسن محمد