مُستَفعِلُن فَع مُستَفعِلُن فَع

خورشید انوار مجموعه‌ای شامل ۱۵۰۰۰ بیت انتخاب شده بر اساس سادگی و به ترتیب وزنی

─  ─  U  ─  ─ /  ─ /   ─  U  ─  /  ─

ترتیب قرار گرفتن هجاها در وزن مُستَفعِلُن فَع مُستَفعِلُن فَع

برای اطلاعات بیشتر درباره‌ی وزن شعر فارسی (عروض) به لینک‌های زیر مراجعه کنید:

آشنای با وزن شعر فارسی لینک بخش اول و لینک بخش دوم

غزل 964

گفتم که ای جان، خود جان چه باشد؟ ۞۞۞ ای درد و درمان، درمان چه باشد؟

خواهم که سازم صد جان و دل را ۞۞۞ پیش تو قربان، قربان چه باشد؟

ای نور رویت، ای بویِ کویَت ۞۞۞ اسرار ایمان، ایمان چه باشد؟

گفتی گُزیدی بر ما دکانی ۞۞۞ بر بی‌گناهی بُهتان چه باشد؟

اِقبال پیشت، سَجده کُنان است ۞۞۞ ای بختِ خندان، خندان چه باشد؟

بُگشای ای جان، در بَر ضعیفان ۞۞۞ بر رَغمِ دربان، دربان چه باشد؟

فرمود صوفی که آن نداری ۞۞۞ باری بِپُرسش که آن چه باشد؟

با حُسنِ رویت اِحسان کِه جویَد؟ ۞۞۞ خود پیش حُسنَت احسان چه باشد؟

تو شیری و ما اَنبانِ حیله ۞۞۞ در پیشِ شیران اَنبان چه باشد؟

بَردار پرده، از پیشِ دیده ۞۞۞ کوریِّ شیطان، شیطان چه باشد؟

بَس خَلق هستند کَز دوست مَستَند ۞۞۞ هرگز ندانند که نان چه باشد؟

غزل 2091

ای هفت دریا گوهر عَطا کن ۞۞۞ وین مِس‌ّها را پُرکیمیا کن

ای شمع مَستان، وِی سروِ بُستان ۞۞۞ تا کِی ز دَستان؟ آخر وفا کن

بَگریست بر ما، هر سنگِ خارا ۞۞۞ این دردِ ما را، جانا دَوا کن

ای خشم کرده، دیدار بُرده ۞۞۞ این ماجَرا را یک دَم رها کن

احسان و مَردی، بسیار کردی ۞۞۞ آن مردمی را اکنون دو تا کن

ای خوب مذهب، ای ماه و کوکب ۞۞۞ در ظلمتِ شب چون مَه سَخا کن

دَرد قدیمی، رَنجِ سَقیمی ۞۞۞ گَردِ یتیمی، از ما جدا کن

گر در نَعیمم، در زَرُ و سیمم ۞۞۞ بی‌تو یتیمم، درمانِ ما کن

من لب بِبَستم، در غم نشستم ۞۞۞ بُگشای دستم، قَصدِ لِقا کن

غزل 2092

آن دِلبَر من، آمد بر من ۞۞۞ زنده شد از او، بام و دَرِ من

گفتم قُنُقی امشب تو مرا ۞۞۞ ای فتنه ی من، شور و شَرِ من

گفتا بِرَوَم، کاری است مهم ۞۞۞ در شهر مرا، جان و سَرِ من

گفتم به خدا، گَر تو بِرَوی ۞۞۞ امشب نَزیَد، این پیکرِ من

آخِر تو شبی، رَحمی نکنی ۞۞۞ بر رنگ و رُخِ همچون زَرِ من

رحمی نکند چَشمِ خوش تو ۞۞۞ بر نوحه و این چَشمِ تَرِ من

بِفشاند گُل، گُلزارِ رُخت ۞۞۞ بر اشکِ خوشِ چون کوثر من

گفتا چه کنم! چون ریخت قَضا ۞۞۞ خونِ همه را در ساغَر من

مِریخیَّم و جز خون نَبُود ۞۞۞ در طالعِ من، در اَختر من

عودی نشود مَقبولِ خدا ۞۞۞ تا دَر نرود در مِجمَرِ من

گفتم چو تو را قَصد است به جان ۞۞۞ جز خون نبود نُقلُ و خَورِ من

تو سرو و گلی، من سایه ی تو ۞۞۞ من کُشته ی تو، تو حِیدرِ من

گفتا نشود قربانیِ من ۞۞۞ جز نادره‌ای، ای چاکِرِ من

اسحاقِ نبی، باید که بُوَد ۞۞۞ قربان شده بر خاکِ دَرِ من

من عشقم و چون، ریزم ز تو خون ۞۞۞ زنده کُنَمَت در مَحشَرِ من

هان تا نَطَپی در پنجه ی من ۞۞۞ هان تا نَرَمی از خنجرِ من

با مرگ مَکُن تو روی تُرُش ۞۞۞ تا شُکر کند، از تو بَرِ من

می‌خند چو گل، چون بَرکَنَدَت ۞۞۞ تا بِسرِ شَدَت در شِکَّرِ من

اسحاق تویی، من والدِ تو ۞۞۞ کی بِشکنَمت ای گوهر من؟

این گفت و بِشُد چون باد صبا ۞۞۞ شد اشکِ روان، از مَنظَرِ من

گفتم چه شود، گر لُطف کنی ۞۞۞ آهسته رَوی، ای سَرورِ من

اِشتاب مکُن، آهسته تَرَک ۞۞۞ ای جان و جهان، ای صَدپرِ من

این چرخِ فلک، گر جَهد کُند ۞۞۞ هرگز نرسد، در مَعبَرِ من

گفتا که خَمُش، کاین خِنگِ فلک ۞۞۞ لنگانه رَود، در مَحضَرِ من

خامُش که اگر خامُش نکنی ۞۞۞ در بیشه فُتَد، این آذرِ من

باقیش مگو، تا روزِ دگر ۞۞۞ تا دل نَپَرد، از مَصدرِ من

غزل 3134

تو جانِ مایی، ماهِ سَمایی ۞۞۞ فارغ زِ جمله، اندیشه‌هایی

جویی ز فِکرت، داروی عِلَّت ۞۞۞ فکر است اصلِ عِلَّت فَزایی

فکرت بُرون کن، حیرت فُزون کن ۞۞۞ نی مردِ فکری، مردِ صفایی

فکرت درین رَه، شد ژاژ خایی ۞۞۞ مجنون شو ای جان، عاقل چرایی؟

بَد نام مجنون، رَست از کَشاکَش ۞۞۞ باهوش کِرمی، مَست اژدَهایی

کِرمِ بَریشَم، اندیشه دارد ۞۞۞ زیرا که جویَد صَنعت نِمایی

صنعت نِماید، چیزی بِزاید ۞۞۞ از خود بَرآید، زان خیره‌رایی

صنعت رها کن، صانع بس اَستَت ۞۞۞ شاهد همو بس، کَم دِه گُوایی

او نیست‌ها را داده‌ست هستی ۞۞۞ او قلب ها را بَخشد رَوایی

داد او فَلَک را دورانِ دایم ۞۞۞ نامَد زیانش بی‌دست و پایی

خامُش! برآن باش که پُر نگویی ۞۞۞ هرچند با خود بَر می‌نیایی

مُستَفعِلُن فَع مُستَفعِلُن فَع